.jpg)
ԱՐՏՖՈՒԴ-ի Սերգոն՝ այսօր արդեն նախարար Սերգո Կարապետյանը, մինչև նախարար դառնալը ունի հետաքրքիր կենսագրությոն:
Սեզոնային բանվորից մինչև նախարար հասած Սերգոյի կենսագրականում ուշագրավ է այն, որ Սերգոն միայն 36 տարեկանում է հասցրել ավարտել Հայկական գյուղատնտեսական ինստիտուտը. երևի այդ տարիքում է հասկացել, որ սովորել է պետք. «դե տուն է պետք կգա»:
Հետաքրքիր է այն, որ Սերգոն այդ ժամանակահատվածում, երբ սովորում էր բուհ-ում նաև հանդիսանում էր Արտաշատի պահածոների՝ «Սովխոզ» գործարանի գլխավոր ինժեներ, գլխավոր տնօրեն:
Թե ինչպե՞ս է հասցրել համատեղել ուսումը, այդքան զբաղված Կարապետյանը իր աշխատանքի հետ՝ դժվար է ասել: Չնայած՝ դժվար չէ կռահել:
Միայն մի բան հստակ է՝ նա, լինելով գյուղում մեծացած տղա, և գյուղատնտեսական ինստիտուտի սան՝ չհասկացավ գյուղացուն:
Բախտի բերմամբ՝ Արգամիչի հովանավորյալ Կարապետյանը, լծվեց Օրինած Երկիր կառուցելու գործին, և դարձավ նախարար՝ այն էլ գյուղատնտեսության: Սակայն մինչև օրս Սերգոն չի հասկացել, որ գյուղացու միակ եկամուտը բերքից է, իսկ ինքը պետք է վճարի ու ամիսներով չուշացնի՝ իրեն պատկանող ԱՏՐՖՈՒԴ-ում գյուղացու մթերված բերքի դիմաց:
Իսկ, այ թե Կարապետյանը, ունենալով «բազմազբաղ կենսագրություն», որտեղի՞ց է յուրացրել, որ աղոթքը օգնում է բերքի առատությանը, դժվար է ասել: Երևի իր «PR չիկների » մեջ ճեմարան ավարտած մարդիկ կան, ովքեր համոզում են, որ ամեն գարուն պետք է գնալ կաթողիկոսի մոտ, բերքի համար աղոթել, ինչպես նաև հոգևորական տանել՝ դաշտերը օծելու:
Այդքանը բավարար չեր հետնել գնացել էր գյուղացուն բահ բռնել եր սովորացնում:
ժողովրդական ասացվացքի համայայն «սելը ճռալու փոխարեն՝ սելվորն էր ճռում»:
Դե ցավալի է, բայց արի ու տես, որ մեր գյուղացուն այսպիսի նախարար է բաժին հասել: Եվ պետք է ուղղակի միանալ՝ նրան աղոթելու, սակայն ոչ միայն բերքի առատության, այլ նաև «Աստված էլ բեթարից ազատիի» համար:
.png "Անգլերեն / English"){kind=small}
